Ashâb-ı Kehf (Ar. أصحاب الكهف) veya Yedi Uyurlar, dünyanın değişik kültürlerinde anlatılan, halkını terk eden bir topluluğun hikâyesidir. Anlatıların ortak yanı ise kendi halkına yüz çeviren ve onları terk eden bir grup olmalarıdır. Hikâyelerin en eski örneğine Mahabharata destanı içerisinde, 17. Kitap olan Mahaprasthanika Parva'da rastlanır. Destana göre yedi kişi, peşlerinde bir köpek olduğu hâlde riyâzet için krallığa ve dünyaya yüz çevirirler.
Hristiyanlığın ilk devirlerinde önemli bir hikâye olan Ashâb-ı Kehf, daha sonra Hristiyan dünyâsında önemini yitirdi. İslâm'da ise Kehf Sûresi'nde kıssaları anlatılılmakta ve İslâm kültüründe önemli bir yer tutmaya devâm etmektedir. Hristiyanlıkta yedi kişi olarak tasvir edilmekte olup bu yüzden Yedi Uyurlar olarak bilinirler.