Marcus teorisi, ilk olarak Rudolph A. Marcus tarafından 1956'da başlayarak, elektron transfer reaksiyonlarının oranlarını açıklamak için geliştirilen bir teoridir. Bir elektronun (elektron vericisi olarak adlandırılan) bir kimyasal türden (elektron alıcısı adı verilen) bir diğerine geçişindeki oranlarla ilgilenir.
Başlangıçta, iki kimyasal türün yüklerinde yalnızca bir elektron sıçramasıyla değiştiği (örneğin Fe2+/Fe3+ gibi bir iyonun oksidasyonu), ancak büyük yapısal elektron transfer reaksiyonları dışında, dış küre elektron transfer reaksiyonlarıyla oluşan değişiklikleri ele almak için formüle edilmiştir. Daha sonra genişletilerek, İki kimyasal türün çözülme veya koordinasyon kabuklarındaki uzaklık veya geometrik değişikliklerin hesaba katıldığı iç küre elektron transfer katkılarını içerecek hale getirildi. (Fe(H2O)2+ ve Fe(H2O)3+ içinde Fe-O'nun durumu farklıdır.)
Kimyasal bağ kurulmadan veya koparmadan gerçekleşen elektron transfer reaksiyonları için Marcus teorisi, Eyring'in yapısal değişimli reaksiyonlar için türetilen geçiş durumu teorisinin yerini aldı. Her iki teori de aynı üstel formdaki oran denklemleri ile ortaya çıkmaktadır. Bununla birlikte, Eyring teorisinde reaksiyon ortakları, yapısal olarak tanımlanmış aktive edilmiş bir kompleks oluşturmak için reaksiyon sırasında güçlü bir şekilde eşleşirken, Marcus teorisinde zayıf bir şekilde eşleşirler ve bireyselliklerini korurlar. Çevrenin, çözücünün (dış küre) ve çözücü kılıfın veya ligandların (iç küre), elektron sıçramasından önce ve ondan bağımsız olarak geometrik olarak uygun durumu yaratan, termal olarak indüklenmesiyle yeniden düzenlenir.