Anatomisi
Reticulorumen kas kese, cranial kese, ventral kese, ventral kör kese, ve reticulumun birleşiminden oluşur.Rumen duvarının iç yüzü parmağa benzer, yassı, sığırlarda yaklaşık olarak 5mm uzunluğunda ve 3mm genişliğinde papilla adı verilen çıkıntılarla kaplıdır. Reticulumun iç yüzü altıgen bal peteği görünümlü kabartılarla kaplıdır. çıkıntılar yaklaşık olarak 0.1 - 0.2 mm genişliğinde reticulum duvarından 5 mm yükselen yapılardır. Sığır reticulumunda altıgenler 2-5 cm genişiliğindedir. bu özellikler uçucu yağ asitlerinin emilmesi için reticulorumen duvarının yüzey alanını genişletir. İki kısmın iç yüzlerinin kaplaması dışında bir işlevsel boşluk şeklindedir.
Sindirilenlerin tabakalaşması ve karıştırılması
Rumende sindirim tek yapıda değildir. Tabakalara ayrılır, gaz, sıvı, ve farklı boyutlarda ve yogunlukta ve diğer fiziksel özelliklerdeki parçacıklar. Ek olarak, Sindirilenler basitçe rumene girip çıkmazlar karışık uzun akış yolları vardır. İlk başta buların saçma olduğu düşünülebilir, bu karışık tabakalaşma, karıştırma, ve akış yolları, ruminantlarda(geviş getirenler) anahtar bakış açısıdır. Çiğnenmeden sonra, sindirilenler ösefagustan aşağıya iner reticulumun dorsal kısmında depolanır. Reticulorumenin kontraksiyonları ile içerik karıştırılırileri ve ileri dogru itilir ve mat rumene gider. mat sindirilenlerin ince bir katmanıdır, küçük parçalara ayrılmış, uzun lifli maddeler içerir.Mat içerisindeki çoğu madde agızdan yeni alınmıştır ve kalanı önemli miktarda fermente olabilir maddedir. Mikrobiyal aktivite mat içinde çabucak gerçekleşir ve bir çok gaz açığa çıkar. bir miktar gaz mat içinde hapis olur ve matın yüzmesini sağlar. Fermentasyon işlemi devam ettikçe gaz oluşumu azalır, hapis olan gaz miktarının azalmasına baglı olarak, mat yüzme yeteneğini kaybeder. Mat içindeki sindirilenler bundan dolayı yüzme yeteneğinin artışı fazından azalma fazına dogru geçerler. Eş zamanlı olarak, sindirilenler mikrobiyol fermentasyonla miktarı azaltılırken, sindirilen parçacıkların boyutu göreceli olarak büyüktür ve sonra ruminasyon (geviş getirme) olur. Belirli bir noktada, parçacıkların yogunluğu rumen matından aşağı ventral keseye düşecek kadar küçük olur, veya rumen kontraksiyonları ile sıvı akışı içinde retikuluma akarlar.
Bir kere ventral kesede, düşük derecede sindilenler fermente olmaya başlayınca, daha fazla yüzme yeteneğini kaybeder ve paçacık boyutu dahada azalır. Sonra bunlar rumen kontraksiyonları ile ventral reticuluma akar.
Ventral retikulumda, düşük yoğunluklu, büyük sindirilen parçaları retikulum kontraksiyonları ile yukarı ösefagusa ordan agıza itilebilir. Ruminasyon işlemi olarak adlandılan bu işlemde sindirilenler ağızda çiğnenir ve sonra ösefagusa yollanır ve reticulumun doral kesesinde depolanır ve tekrar rumen matına katılır ve karışır. Daha yogun ve küçük parçacıklar retikulum kontraksiyonu sırasında ventral retikulumda kalır ve sonra bir sonraki kontraksiyonda sıvı ile birlikte reticulorumeni reticulo-omasal orificeden terk eder ve rumant hayvanların sindirim sitemindeki bir sonraki odacığa omasuma geçer.
