Asıl adı Guido Di Pietro, Giovanni da Fiesole olarak da bilinir.
(d. y. 1400, Vicchio, Floransa Cumhuriyeti - ö. 18 Şubat 1455, Roma), İtalyan Ressam.
Erken Rönesans dönemi Floransa okulu içinde değerlendirilen yapıtlarında dingin bir dinsel tutum ve güçlü bir klasik etki görülür. İlk ürünlerinin büyük bir bölümü, Floransa`daki San Marco Manastırı`nda kaldığı sırada yaptığı duvar resimleridir. Yaşamının son yıllarında gene Floransa`daki SS. Annunziata Kilisesi`nde bulunan bir gümüş dolabın kapakları için 35 resimlik bir dizi yapmıştır.
San Domenico Dönemi
Genç yaşta ressam olarak ün kazandı. 1417`de, sonraları yardımcısı olan geç gotik minmyatür ustası Battista Sanguigni ile tanıştı. 1420 - 1422 arasındaki bir tarihte Domeniken keşişi oldu ve bir süre Fiesole`deki San Domenico Manastırı`nda kaldı. Bu arada Fra Giovanni (``Fra``; Peder demektir) de Fiesole adını aldı. Büyük bir olasılıkla, Dominiken tarikatının yeniden düzenlenmesine öncülük eden ve Hümanizmin hızla yaygınlaşmasına karşı, geleneksel ruhani yaşamı savunan Giovanni Dominici`nin öğretilerinin etkisinde kalmıştı.Angelico`yu etkileyen bir başka kişi de aynı manastırda bulunan keşiş dostu Aziz Antoninus Pierozzi idi. Fra Angelico Floransa başpsikoposu olmayı kabul etmeyince bu göreve Pierozzi getirildi. Onun, Angelico`nun inacını pekiştirdiği ve bazı kompozisyonları için ona esin kaynağı olduğu sanılır.
Angelico`nun, gotik geleneğin en büyük ressam ve minyatürcüsü Lorenzo Monaco`nun yanında yetiştiği de söylenir. Onun figürlerine ruhani bir hava kazandıran titrek ışıltı ile temiz, ayrıntılarda özenli ince işçiliği Monaco`nun etkisini yansıtır. Bu özellikler "Yıldızlı Madonna" (1425 - 1430, San Marco Müzesi, Floransa) ve "Meryem`e Müjde" (1438 - 1445, San Marco Müzesi, Floransa) adlı iki küçük altar panosunda belirgindir.
Lorenzo Monaco yapmaya başlandığı "Çarmıhtan İndiriliş" (y. 1935, Santa Trinita Kilisesi, Floransa) adlı üç kanatlı atlar panosunu bitiremeden 1425`te ölünce yapıtı Angelico tamamladı. Bu nedenle yapıt önceleri Monaco`nun sanıldı. Monaco panoyu üç parça olarak tasarlamış ve yalnızca bu parçaların sivri tepelerini tamamlamıştı. Angelico, uçsuz bucaksız bir manzara ve buna tepeden bakan çok renkli bir dağ kasabası ekleyerek panoya bütünlük kazandırdı. Bu kasaba belki de Fra Angelico`nun bir zamanlar oturduğu ve önemli yapıtlarının bulunduğu Cortona`ya düşsel bir göndermedir. Angelico keskin dış çizgilerle arka plandan ayırdığı figürleri, ön planda iç içe gruplar halinde yerleştirmiştir. Yüzlerde görülen ayrıntılı ve özenli işçilik figürlerle birer portre niterliği kazandırır. Bu düzenlemeler Angelico`nun Erken Rönesans sanatına özgü biçimcilik anlayışıyla derinden ilgili olduğunu gösterir.
Angelico, Fiesole de keşiş yaşamı ile ressamlığı iç içe sürdürdü. Vasari, Angelico`yu hem bir azize benzetmiş hem de "olağanüstü" olarak tanımlamıştır. Nitekim ölümünden kısa bir süre sonra, ahlaki erdemlerinden ötürü ``angelico`` (meleksi) diye anılır olmuş, giderek bu tanım adı haline gelmiştir ve genellikle önüne ``beato`` (kutsal) sözcüğü eklenerek kullanılmıştır.
Angelico manastırdaki yaşamını yalnızca ibadetle geçirmiyordu. Dönemin yeni sanat akımlarını, özellikle de mekanın belirtilmesinde perspektiflikten yararlanma yöntemlerini yakından izliyordu. Uffizi Galerisi`ndeki "Meryem`in Taç Giymesi" ve büyük boyutlu "Son Yargı" (y. 1430 - 1433, San Marco Müzesi, Floransa) gibi resimlerinde, figürleinin geriye doğru dizilişi, Angelico`nunçağdaşı ünlü Floransalı ressam Masaccio`nun resimlerindekine benzeyen bir mekan duygusu uyandırır. Angelico`nun tarihi kesinlikle bilinen en eski yapıtı (11 Temmuz 1433), keten tüccarları loncasının ısmarladığı ve bu nedenle "Ketenciler Altar Panosu" (San Marco Müzesi, Floransa) adıyla anılan büyük boyutlu resmidir. Floransalı heykelci Lorenzo Ghiberti`nın tasarladığı mermerden küçük bir şapel içinde bulunan bu altar panosunda cepheden betimlediği anıtsal Meryem ve İsa figürleriyle daha küçük boyutlu, sevimli meleklerle "Yıldızlı Madonna" temasını işlemiştir. Bu grup betimlemesi, 14. yüzyıl Floransa`sının Maestá`ları (görkemli Madonna ve İsa resimleri) ile benzerlikler göstermekle birlikte, temelde, ölzellikle de kuruluş açısından Masaccio`nun biçimci tavrını yansıtır. Angelico, bu panonun altındaki predella `da (ince resim şeridi) "müneccim kralların tapınması" ve "Aziz Markos`un Şehit Edilmesi" sahnelerini canlandırmıştır. Bu resimlerde açık ve özlü bir anlatımla çok net bir perspektif uygulamıştır. Bu teknik daha da belirgin biçimde, Vaftizci Yahya`nın kutsanışının betimlendiği küçük resimde de görülür.
Angelica, Santa Maria della Croce al Tempio Cemiyeti`nden 1436`da aldığı altar panosu siparişini aynı yılın aralık ayında tamamladı. Huzur verici bir resim olan " Yakarış"ta, İsa`nın ölüsünün çevresinde sesizzce düşünceye dalmış insanlar görülür. Angelico yapıtta, 14. yüzyıl ustalarından Giottino`nun bugün Uffizi Galerisi`nde bulunan ünlü bir resminden esinlenmiş, ama konuyu daha karmaşık bir düzenleme içide, daha çok figür kullanarak genişletmiştir. Figürler gri bir gökyüzü altında, Kudüs`ün uzun surları boyunca uzanan melankolik bir manzara içine yerleştirmiştir. Angelico`nun bu resimde dinsel figürlerle tarihsel kişileri bir arada kullanmaktaki amacı, "Kurtarıcı"ya olan bağlılığın tarihsel sürekliliğini vurgulamak olabilir.
Angelico, Floransa Rönesansı`nın en önemliyapıtlarından biri olan "Meryem`e Müjde"de (y. 1438, Diocesano Müzesi, Cortona), bir yanda í‚dem ve Havva`nın bir melek tarafından Cennet`ten kovuluşunu, bir yandan da Rönesans üslubundaki bir portik içinde haberci melek ile kutsal bakireyi işlemiştir.
