Soykırım Öncesi
1890 Brüksel konferansında, bölgede neredeyse hiç Alman olmamasına rağmen, hakim devletlerce Ruanda Almanya idaresine verildi. Doğal kaynaklar açısından zengin diğer devletler varken, kendi paylarına bu fakir ve karasal devletin düşmesinde yarar görmeyen Almanlar, 1907'ye kadar ülkeye bir idareci bile göndermediler. I. Dünya Savaşı'nın ardından Ruanda yönetimi yenilen Almanlardan Belçikalılara verildi. Belçikalılar Almanların aksine yönetimle daha fazla ilgilendiler. Hatta o güne kadar hayatlarında çalışmayı doğal yaşam gereklerini karşılamak dışında fazla gerekli görmeyen Ruandalılara kahve tarlalarında çalışma zorunluluğu ve çalışmayanlar için kırbaçla cezalandırma gibi yeni kurallar getirildi.Ülkede o zaman yaşayanların %90'ı Hutu, %9'u Tutsi, %1'i ise Pigmeydi. Pigmeler yaşam alanı ve kültür olarak diğerlerinden farklı olsada, o güne kadar bir arada yaşayan Tutsi ve Hutular birbirlerininden çok farklı görülmüyordu. Afrika siyasetinde yönetici ve yöneten unsurların birbirinden ayrılması prensibi uygulayan Belçikalılar bu politikanın Ruanda için ileride kontrolün elde tutulmasının garantisi olarak gördüler. Belçikalılar, bölgede bulunan azınlıktaki Tutsileri, Hutulara karşı desteklemek amacıyla, ırka dayalı bazı ayrıcalıklar verdiler. Koloni güçlerine kolaylık olması amacıyla, herkese, ırklarını gösteren kimlikler dağıtıldı. Tutsi ve Hutuların aslında ortak olan, dil-gelenek-etik geçmişleri ve kültürleri yok sayılarak, bir tür yapay ırksal ayrımcılığa başlandı. Belçikalı yöneticiler ayrımcılığı körüklemek amacıyla işe alımlardan, hastane kabullerine kadar her kararı ırksal farklılıklara göre aldılar. Bu dönemde Tutsiler, Hutulara göre çok daha iyi yaşam şartlarına ve çok daha iyi işlere kavuştu. İnsanların hangi ırktan olduğuna karar verilirken bazı akıl dışı ve objektif nitelikten uzak kriterler kullanılmıştır. Etiyopya kökenli olduğuna inanılan Nuh'un soyuna dayandırılan Tutsiler daha ince yapılı ve narin bir görünüşe sahip olduğu iddia edilmiş ve fiziki üstünlükleri olanlar (uzun boyluluk, güzel görünüm gibi) Tutsi sayılmıştır. Bunun yanında zengin olanlar da (Örneğin: 10 inekten daha fazlasına sahip olanlar) Tutsi olarak kaydedilmiştir. Bundan sonra üniversiteler, eğitim ve sosyal olanaklar neredeyse Hutulara tamamen kapanmıştır. 1950'lere kadar Tutsileri Hutulardan üstün tutma siyaseti güden Belçika, bu tarihten sonra savaşın ardından, özgürlükçü akımların güç kazanması üzerine, Hutuların üzerindeki baskıyı hafifletmiş hatta zamanla, sayıca üstünlüklerinden ötürü, Hutuları desteklemeye yönelmiştir. Bunun bir sebebi de, uzun vadede ülkedeki yönetimin seçimler aracılığı ile sayıca üstün Hutu'lara geçme olasılığının artmasıdır. Belçika, hem Ruandayı hem de Burundi'yi, 1962 yılına kadar, her iki devletin bağımsızlıklarını kazanmasına kadar yönetti. Bu dönemdeki Belçika yönetimi tıpki İngilizlerin, Güney Afrika cumhuriyetinde olduğu gibi, yerli halk üzerinde acımasız ve adaletsiz olmakla suçlanmıştır.
