IV. Carlos ile Parmalı Maria Luisa`nın oğluydu.Gençlik yıllarında yönetime annesinin ve babasının güvenini kazanmış olan Başbakan Manuel de Godoy egemendi; Fernando`nun özel öğretmeni, onun Godoy`a duyduğu kıskançlığı körükleyerek, Napolyon`dan destek istemesi yönünde cesaretlendirdi.Bu gelişmeler karşısında kaygılanan IV. Carlos, Fernando`yu tutuklattı, daha sonra da bağışladı.Godoy`un Fransız birliklerinin İspanya`ya girmesine izin vermesi üzerine patlak veren Aranjuez Ayaklanması`yla (17 Mart 1808) Carlos tahtı oğlu Fernando`ya bırakmak zorunda kaldı.Ama çok geçmeden Napolyon Madrid`i işgal etti ve Fernando`yu sınır bölgesine çağırarak, krallık tacını IV. Carlos`a geri vermeye zorladı.Ardından, erkek kardeşi Joseph`i İspanya kralı yaptı ve Fernando`yu savaş süresince Fransa`da tuttu.
Bunun üzerine, İspanyol halkı Fernando adına Fransız istilacılara karşı ayaklandı.1812`de İspanya`nın bağımsızlığını kazanmış kesiminde, kralın yetkilerini sınırlayan liberal Cadiz Anayasası yürürlüğe kondu.Napolyon, bu anayasayı yürürlükten kaldırması için Fernando`yu Aralık 1813`te serbest bıraktı.Fernando ülkesine döndükten sonra krallık yetkilerini geri alarak artık kısmen bağımsız olan İspanyol Amerikası`nda denetimini yeniden kurmaya çalıştı.Ama bakanları, Amerika`daki ordularına destek birlikleri gönderemedikleri gibi, İngiliz hükümetini de Amerika`nın yeniden fethi için işbirliğine ikna edemediklerinden herhangi bir sonuç elde edemedi.1820`deki liberal devrimle, Fernando 1812 Anayasası`nın yeniden yürürlüğe konmasını kabul etmek zorunda kaldı.Ama Fransa kralı XVIII. Louis, Fernando`yu radikal bakanlardan kurtarmak için 1823`te Angouleme dükü Louis-Antoine de Bourbon komutasındaki büyük bir orduyu İspanya`ya gönderdi.Fransızların yardımıyla yeni bir hükümet kuran Fernando radikalleri tutukladı ya da sürgüne gönderdi.1826`ya gelindiğinde İspanyolların Amerika`daki tüm sömürgeleri bağımsızlıklarını kazanmış durumdaydı.Fernando`nun hükümetiyse artık Kralcı Gönüllüler milisine ve Fransız işgal kuvvetlerine dayanıyordu.
Fernando`nun ilk evliliğinden hiç çocuğu olmamıştı.Mutlakıyetçi yandaşları, yerine kendisinden daha mutlakıyetçi olan ve Don Carlos olarak bilinen erkek kardeşi Carlos Maria Isidro de Borbon`u geçirmek istiyorlardı.Fernando, üçüncü karısı Maria Josefa Amalia`nın ölümü üzerine, İki Sicilya Krallığı prensesi I. Maria Cristina ile evlendi (1828).1830`da kızı Isabel`in doğuşu karmaşık sorunlar yarattı.Eski Kastilya ve Leon`da kadınlar tahta çıkabiliyorlardı.Ama 1713`te İspanya ve Fransa arasında herhangi bir birleşmeyi engellemek için çıkarılan Lex Salica adlı veraset yasasıyla bu hak geri alınmıştı.IV. Carlos, 1789`da kadınların tahta geçme hakkını yeniden yürürlüğe koymuş, ama bu karar yasa olarak yayınlanmadığı için geçerliliği tartışma konusu olarak kalmıştı.Fernando Lex Salica`ya dayanarak kızı Isabel`in tahtın varisi olarak tanınmasını istiyordu, Carlos Maria Isidro ise bu yasanın geçerisiz olduğunu ve veraset hakkının kendisinde olduğunu ileri sürüyordu.İspanya tarihinde yarım yüzyıldan fazla sürecek olan Carlismo hareketi böylece doğdu.Fernando 28 Eylül 1833`te ölünce tahta II. İsabel adıyla kızı geçti.Ama o sırada Portekiz`de bulunan Carlso Maria Isidro`nun taht üzerinde hak iddia etmeye başlaması I. Carlismo Savaşı`nın (1833-1839) başlamasına neden oldu.
başlangıç kutusu sıra kutusu| önce = Joseph Bonaparte| başlık= İspanya Kralı | yıllar= 1813 - 1833| sonra= II. İsabel bitiş kutusu
